Gisteren startten ons inleefverblijf rond het genderthema. De andere inleefgroepen vertrokken die dag al vroeg naar hun bestemming waar ze de komende 3-4 dagen zullen verblijven en kennismaken met partnerorganisaties en de mensen en familie die daarbij betrokken zijn.Met de gendergroep konden we nog een dagje langer op Mariapolis verblijven. Wij vertrekken vandaag (over een uurtje) naar onze verblijfplaats bij SEFCA.
Desondanks zijn we ook met de gendergroep gestart met een stevig programma. Er kwamen verschillende vrouwen getuigen over de visie en de werking van de organisaties die zij vertegenwoordigen. In de voormiddag lag de klemtoon op de politieke, filosofische visies en standpunten van die organisaties. In de namiddag kregen we 2 praktijkvoorbeelden te horen van hoe zo'n organisaties concreet aan de slag gaan. Net zoals gisteren was het voor mij een confrontatie met de harde discriminatie, achterstelling en het geweld tegen (indigena-)vrouwen in Guatemala. De vrouwen die spreken, zijn echter strijdvaardig. Ze willen zich niet verschuilen achter een slachtofferrol. Ze gaan op zoek naar nieuwe ideeën en denkmodellen om zich als vrouw, als idigena een plaats te geven in de samenleving, om erkenning te krijgen voor hun werk en hun rechten en vrijheden op te eisen.
Gisteren gingen overal in steden in Latijns-Amerika manifestaties tegen femicide door. Femicides zijn vrouwenmoorden die gelinkt worden aan geseksualiseerde haatmisdaden. Aanleiding van deze manifestaties zijn enkele recente schrijnende femicides in Argentinië, die volgens vrouwenbewegingen niet voldoende werden onderzocht en au serieux genomen. En aangezien we nog een dag in Guatemala Ciudad verbleven, zijn we 's avonds naar de manifestatie daar getrokken. De Guatemalteekse vrouwen uit onze groep zijn voorvechters van vrouwenrechten. Voor hen was het belangrijk om daar aanwezig te zijn en ook voor ons was het een unieke kans om zo'n manifestatie bij te wonen en de vrouwen in Latijns-Amerika te steunen in hun strijd voor een gelijkwaardige positie tussen mannen en vrouwen. Op de manifestatie zagen we veel banners met boodschappen, tekeningen en boodschappen op de grond en kaarsjes. Protestboodschappen werden onder tromgeroffel gescandeerd. De manifestatie werd afgesloten met een experimenteel theatergedeelte met twee naakte vrouwen die gestalte gaven aan hoe zij zelf vrij zijn in hun lichaam en dat niemand anders daar iets over te zeggen heeft. Het was een sterke boodschap, maar op een enigszins provocerende manier gebracht. Niet iedereen uit onze groep voelde zich even comfortabel bij deze vorm van expressie. Maar ze hebben wel een standpunt gebracht dat we eerder die dag in de gesprekken met de vrouwen van de partnerorganisaties ook gehoord hebben. Ik kan dit bericht alleen maar afsluiten met de hashtag #niunamenos