Onze eerste echte dag van het verblijf in Guatemala stond in het teken van kennismaking met de geschiedenis van Guatemala. Guatemala heeft sinds de kolonisatie een zeer gewelddadige geschiedenis gekend. Zowel in het panelgesprek ’s morgens met twee dames die getuigen over het geweld in de burgeroorlog als in het casa de memoria werd daarbij de nadruk gelegd op de gewelddadige onderdrukking van vrouwen. Ik ga hier zelf niets over de geschiedenis van Guatemala schrijven. Ik zou toch alleen maar fouten maken. Voor wie meer wil weten, zijn er deze bronnen:

• https://nl.wikipedia.org/wiki/Guatemalteekse_genocide
• http://casadelamemoriagt.blogspot.com/

Wat ik wel wil meegeven zijn enkele inspirerende soundbites van wat we vandaag te horen en te zien kregen:

• Vrede is als een bloem geven aan een vrouw, nadat je gedood hebt. Je moet elkaar de hand kunnen schudden na de oorlog.
• De omvang van de ondervoeding bij de inheemse bevolking, de afwezigheid van publieke diensten, zoals gezondheidszorg in de gebieden waar zij wonen, dat is publieke agressie tegenover de inheemse bevolking.
• Er is een verschil tussen geschiedenis en herinnering: geschiedenis is een zaak van de staat. De herinnering behoort aan de bevolking.
• Ook jij bent een protagonist in de geschiedenis.

En een nice-to-know-weetje dat we opgestoken hebben in Casa de Memoria: het woord 'Bananenrepubliek' werd voor het eerst gebruikt door de Amerikaanse comedian O. Henry om Guatemala te beschrijven. Hij doelde daarmee op de grote macht die bedrijven als United Fruit Company hebben/hadden in het land. Na vandaag moet ik mijn eerste indruk van Guatemala Ciudad een beetje bijstellen. Ik heb bij de uitstap naar de stad (Mariapolis, onze verblijfplaats ligt in een soort Gated Community, niet echt representatief, vrees ik) Guatemala Ciudad bij daglicht kunnen zien. De straten zijn zeer kleurrijk, overal heb je winkels met kraampjes buiten of kraampjes op de stoep en een overdaad aan plastic tuinstoelen. Het ziet er in elk geval zeer gezellig uit, ook al heeft de stad niet die reputatie. De gammele bus van Mariapolis waarmee we vervoerd worden, bevestigt nogal wat clichébeelden over Latijns-Amerika. Het Zuid-Europa-gevoel is nog niet helemaal weg: net als in sommige landen in Zuid-Europa mag je ook hier geen toiletpapier door het WC spoelen, maar moet je dat in zo'n mandje gooien. Jeah ...