29 oktober
Vrijdagavond om18u vertrokken we met de minibus naar Guatemala Ciudad. Nog even langs een hostel waar enkele collega’s verblijven om onze grote bagage te droppen en dan met een weekendtas naar de busparking om de nachtbus te nemen naar Tikal. Het grootste deel van onze groep zit op de luxueuze benedenverdieping die we voor ons alleen hebben. Hoewel we maximale beenruimte en heel comfortabele zetels hebben, lukt het mij niet om een comfortabele houding te vinden. Ik heb twee avonden voordien in Antigua een serieuze totter gemaakt en zit nu opgescheept met een blauwe, gezwollen knie. Lopen gaat, zitten niet. Er zit niets op dan op het gangpad te gaan liggen.
Ontiegelijk vroeg in de morgen komen we toe op de busparking in Flores. De publieke toiletten daar staan in mijn top 3 van smerigste baanwc’s waar ze geld vragen om naar het toilet te gaan. We worden daar opnieuw opgehaald met een minibusje dat ons naar het hotel en vervolgens naar het ontbijt te brengen. Tijdens het ontbijt komt de gids voor die dag met een aantal extra voorstellen die ons ook extra geld zullen kosten: om naast Tikal nog naar een andere minder gekende, maar authentiekere Mayasite te gaan voor $ 45 dollar extra per persoon, om langer in Tikal te blijven voor 100 quetzales extra. Er wordt druk onderhandeld over tijden en prijzen, maar uiteindelijk besluiten we om toch gewoon de hele dag in Tikal te blijven met de hele groep. Aan de ingang blijkt ook dat we, zonder meerprijs, tot zonsondergang in Tikal kunnen blijven. Het is een goeie beslissing geweest om geen van de extra’s op te nemen.
De gids blijkt vlot meertalig: hij spreekt met ons Frans en Spaans, maar gooit er af en toe ook zinnetjes Nederlands tussen. Op een gegeven moment begint hij zelfs ‘Altijd is Kortjakje ziek …’ te zingen. In het begin van de wandeling geeft de gids bij elk bordje en elk plantje een hele uitleg, dat doet het parcours niet erg opschieten. We zijn zeker drie kwartier onderweg wanneer we onze eerste Mayatempel zien: eerst zie je in het woud een heuvel, dan zie je op die heuvel iets rotsachtig staan, je loopt errond en dan wordt je plots aangekeken door de twee slangenogen boven de ingang van de Mayatempel. Dan volgen de verschillende bouwsels en tempels elkaar vlot op. Het mooiste uitzicht heb je vanop een hoge tempel waar je via een houten trap (niet door de Maya’s gebouwd, maar door het park) tot helemaal boven aan de ingang kan. Van boven op de tempel kijk je uit over het regenwoud en zie je enkele tempels liggen die ook boven het bladerdak uitsteken. Tegen het middagmaal komt de gids met ons op een vlakte waar de tempel van het koppel de zon en de maan staan (de maan heeft naast de zon ook nog een affaire met de krokodil). Naast de tempels van de zon en de maan ligt er aan de ene kant een soort kerkhof en aan de andere kant de 7 poorten van de onderwereld en een terrein voor het Mayabalspel. Een indrukwekkende site: helaas zijn we al te laat voor het middageten en kunnen we er niet lang blijven. We komen na het eten – zonder gids – terug om de site te verkennen. Ook op de maantempel kan je naar boven via een soort buitentrap. Het kerkhof en de 7 poorten van de onderwereld zijn vrij te betreden en te beklimmen. We blijven tot zonsondergang in het park. Helaas is de echte zonsondergang moeilijk te zien van op de site waar we zitten, maar de zon geeft bij het ondergaan wel een prachtige gloed op de tempel van de zon. Die Maya’s wisten erg goed hoe ze een magische plek moesten creëren.
En dan haasten we ons het park uit voor het duister helemaal valt in het regenwoud.